Mijn hele leven voelde ik me ‘off’ maar ik wist nooit waarom

Ik was dat kind dat in de klas aan stond of uit stond.
De ene dag hyperenthousiast, sociaal, aanwezig.
De andere dag volledig inward, afgeleid, overweldigd, stil in een hoek.

Ik voelde mij awkward bij mensen, alsof er een soort geheime handleiding bestond die iedereen behalve ik had gekregen.

Foutloze taken?
Deadlines?
Structuur?
Oh honey… I wished.

Ik werkte jaren als kapster, switchte dan weer naar grafisch ontwerp, deed een half jaar in een grote agency en daar crashte ik keihard.
Niet omdat ik geen talent had. Maar omdat mijn hoofd niet mee wou in een wereld van detailtaken, copy-paste, bestanden aanpassen, technische precisie.

In het begin ging dat nog goed.
Maar na een tijd werd het een doolhof.
Ik raakte verdwaald in de meest simpele handelingen, maakte fouten die ik zelf niet snapte, en voelde hoe de grond wegzakte onder mijn voeten.

Het deed pijn.
Meer dan ik toen durfde toegeven.

Maar het duwde mij wel in een richting die ik anders nooit had durven kiezen:
ik moest mijn eigen manier van werken bouwen, mijn eigen ritme, mijn eigen regels.

Dat was de eerste steen van GEZIEN.
Zonder dat ik wist dat dat het begin was.

ADHD & dyslexie pas rond mijn 31ste kreeg mijn chaos een naam

De puzzelstukjes vielen pas jaren later, toen ik eindelijk getest werd.

ADHD.
Dyslexie.
Neurodiversiteit.
The whole package.

Alles wat “fout” leek aan mij, kreeg ineens context.
Alles wat ik mezelf jaren heb kwalijk genomen
de struggles, de vergeetachtigheid, de impulsieve moves, de creatieve explosies, de inconsistentie —
bleek deel van mijn wiring te zijn.

Ik was nooit “niet goed genoeg”.
Ik was gewoon anders gebouwd.

En dat inzicht…
dat heeft mij milder gemaakt.
Zachter.
Menselijker.
Maar ook: krachtiger dan ooit.

Waarom Out of Frame mij zo diep raakte

Toen ik het verhaal hoorde van die jongen zijn hoogbegaafdheid, zijn struggles, zijn frustraties, zijn dromen —
voelde ik mezelf plots terug als 12.

Ik zag mijn jongere zelf.
Het meisje dat outside the lines leefde.
Het meisje dat iedereen “te veel” vond of “niet genoeg”.
Het meisje dat zich afvroeg waarom ze nooit echt paste.

En ineens wist ik:

Ik ben dit merk niet aan het ontwerpen voor hem.
Ik ben dit ook aan het ontwerpen voor míj.
Voor het kind dat ik was.
Voor de vrouw die ik ben.

Ik gaf hem visuele taal, vormen, symbolen, kleding, een identiteit
maar ondertussen gaf ik mezelf ook een soort closure.

Out of Frame is niet zomaar een logo of een brand.
Het is een movement. Een veilige plek.
Een uitnodiging om zonder schaamte jezelf te zijn.
Een middelvinger naar alles wat te strak, te normatief, te “volgens het boekje” is.

Het is de boodschap die ik zelf vroeger nodig had:

Not fitting in is a superpower.
En je hoeft het niet te verstoppen.
Je mag het dragen. Met trots.

Hoe deze ontdekking mijn ondernemerschap veranderde

Zelfstandig zijn met een neurodivers brein is…
let’s say… intens.
Want er is niemand die structuur voor je maakt
en ik moet die zelf bouwen op mijn tempo, op mijn manier.

Daarom combineer ik twee jobs:
freelance herenkapper (brainless mode, hands-on, rust in mijn hoofd)
brand designer / art director (full creative fuel, perfect chaos)

Die combinatie houdt mij recht.
Ik kan kiezen wanneer ik wat doe.
Ik kan schakelen volgens mijn energie.
Ik kan ondernemen op mijn maat niet volgens iemand anders zijn checklist.

En dat is wat ik wil tonen aan andere creatives, andere ondernemers, andere mensen die “anders” zijn:

Je moet niet in het plaatje passen.
Je kunt je eigen plaatje bouwen.
Design your life. Literally.