Ik liep rond met een façade die zwaarder woog dan mijn MacBook.

Ik heb onlangs een reel gepost waarin ik zei dat ik een break had genomen omdat ik fake was. En dat is de harde waarheid. Toen ik net begon als graphic designer en mijn studio GEZIEN oprichtte, dacht ik dat ik me moest gedragen zoals alle andere agencies.
Professioneel. Gestructureerd. Zakelijk.
Deadlines, mappenstructuren, perfectie… de hele shebang.

Maar ik bén niet die persoon.

Ik ben niet gestructureerd.
Ik ben geen typische ondernemer.
Ik ben niet helder en strak en corporate.
Ik ben chaotisch, gevoelig, creatief, en soms gewoon… everywhere.

En exact dat maakte mij ongelukkig.
Ik lag constant in de knoop met mezelf.
Ik voelde druk, stress, falen alsof ik elke dag iemand anders moest spelen.
En ondertussen wist ik niet eens dat mijn ADHD en dyslexie op de achtergrond alles saboteerden.

Alsof dat nog niet genoeg was, ben ik twee jaar geleden uit elkaar gegaan met de papa van mijn kindjes. In die relatie ben ik mezelf compleet verloren. Echt kwijt. En als ik dat combineerde met het gevoel dat ik professioneel niet op mijn plek zat… tja, het was gewoon veel.

Maar laat mij teruggaan.

Van graphic design naar kapperswereld en terug

Ik ben na mijn middelbaar in de kapperswereld terechtgekomen.
Oorspronkelijk ging ik eigenlijk naar Sint-Lucas gaan. Maar ja… ik nam dat ingangsexamen totaal niet serieus. Had letterlijk niks voorbereid, eerlijk is eerlijk. Ik dacht gewoon: “Ik toon mijn eindwerk — hoge onderscheiding, thank you very much — en dat zal wel genoeg zijn om te starten.”

Euhm… NOT. Mijn ego kon dit duidelijk niet aan en ik stopte met de hele grafische zooi.

Acht jaar lang werkte ik als scherenkapper. Ik was sociaal, ik was creatief, ik was mezelf. Maar ik miste graphic design mijn twede liefde.
Net voor corona besloot ik opnieuw te gaan studeren. Alleen… ik was te laat om me in te schrijven, dus ik was een jaar “thuis”.

Dat jaar was zwaar.
Mijn structuur was weg.
Mijn reden om op te staan was weg.
Ik voelde me schuldig tegenover mijn familie en vrienden alsof ik een profiteur was.
En met mijn ADHD-dyslexiebrein zonder duidelijke routine?
A recipe for chaos.

Maar ik beet door, haalde mijn diploma, werd zwanger, covid kwam, mijn opleiding liep door, en BOOM ik was ineens mama van twee kleine kindjes in twee jaar tijd. Terwijl ik nog aan het studeren was.
Het leven ging snel, veel te snel voor hoe ik me eigenlijk voelde. Want ja het is al altijd ALLES OF NIKS geweest..

Na mijn studies begon ik bij een groot agency in Brugge. Ik was trots.
Van school → rechtstreeks binnen.
Ze geloofden in mijn talent.
Maar al snel bleek dat ik er niet in paste.

De taken kon ik technisch wel, maar niet binnen hun tijd.
Ik vergat details.
Ik kopieerde teksten verkeerd.
Mijn mappen waren één grote ravage.
Ik zag mijn eigen fouten maar kon het maar niet foutloos afleveren...
Ik voelde de druk tot in mijn botten.

En ondertussen wist ik nog altijd niet dat ADHD en dyslexie mijn hersenen anders deden functioneren. Ik dacht letterlijk dat ik gewoon… slecht was in mijn job.

Na een half jaar ben ik gestopt.

En toen dacht ik: laat ik ondernemen (wat kon er misgaan…)

Ik kende iemand die veel werk had en dacht: oké, misschien moet ik gewoon zelfstandig worden. Dan kan ik direct factureren en zelf bepalen hoe ik werk.

Spoiler nr. 2:
Dat was ook geen succes.

We zaten totaal niet op dezelfde golflengte.
Ik had geen idee hoe ondernemen werkt.
Ik wist niet wat ik moest doen.
Ik voelde me overweldigd, klein, onzeker.

Mijn relatie ging achteruit, ik was mijzelf kwijt, mijn werk kostte mij meer energie dan het me gaf…

Tot ik een jaar geleden voelde: stop.
Dit kan zo niet verder.
Ik moet terug naar mezelf.

Ik zette GEZIEN even op pauze en ging weer freelancen in de kappersindustrie.

En die beslissing…
Heeft mij gered.

Ik vond mezelf terug tussen mensen, scharen en gesprekken

Zodra ik terug in een salon stond, voelde ik het:

Hier ben ik Liesa.
Niet “de ondernemer”.
Niet “de agency”.
Niet “de designer die alles perfect moet doen”.

Maar gewoon ik.
Sociaal. Creatief. Warm.
Met beide voeten in een wereld die ik begrijp.

Ik kreeg mijn energie terug.
Mijn drive.
Mijn zelfvertrouwen.
Mijn plezier in het leven.

En pas toen begreep ik:
De reden waarom ik zo ongelukkig was,
was omdat ik iets probeerde te zijn dat ik niet ben.

Ik dacht dat ik moest passen in een vakje.
Maar ik bén dat vakje niet.
Ik ben een mix.
Een remix.
Een blend van twee werelden.

Ik ben GEZIEN én kapster.
Designer én people person.
Chaotisch én geniaal.
ADHD & dyslexic & creative powerhouse.

Ik hoef niet te kiezen.
Ik mag bewegen tussen mijn passies.
De ene maand meer design.
De andere maand meer kapper vibes.
Dat is mijn vrijheid.
Dat is mijn flow.

En precies daardoor voel ik me nu meer mezelf dan ooit.

Ik ben geen agency. Ik ben Liesa.

En dat is de kern van alles wat ik wil zeggen.

Ik ben geen typische branding studio.
Ik ben een mens.
Met een verhaal.
Met littekens.
Met talent.
Met chaos.
Met visie.

Ik zie opportuniteiten voor merken omdat ik mensen zie.
Ik voel wanneer iets klopt.
Ik voel ook wanneer iets fake is want ik heb zelf lang fake geleefd.

En ik wil dat niemand die mij volgt of met mij werkt nog langer probeert iemand te zijn die ze niet zijn.

Stop met je spiegelen aan andere merken.
Stop met denken dat jij minder bent.
Stop met jezelf forceren in een mold die niet van jou is.

Er is maar één iemand zoals jij.
Die energie, die vibe, die persoonlijkheid…
dat is je kracht.
Dat is je brand.
Dat is je verschil.

Bouw je merk zoals júíst voelt.
Niet zoals je denkt dat het moet.

Want toen ik stopte met faken,
toen ik stopte met proberen,
toen ik mezelf terug vond…

kwam alles samen.